From: Chairat Jitkaew [mailto:chairat@millealife.co.th]
Sent: Tuesday, December 19, 2006 9:58 AM
To: Undisclosed-Recipient:;
Subject: พระเจ้าทรงกอบกู้กิจการของพระองค์...
พระธรรมยอห์น
10 : 10 ขโมยนั้นย่อมมาเพื่อจะลักและฆ่าและทำลายเสียเราได้มาเพื่อเขาทั้งหลายจะได้ชีวิตและจะได้อย่างครบบริบูรณ์
10 : 11 เราเป็นผู้เลี้ยงที่ดีผู้เลี้ยงที่ดีนั้นย่อมสละชีวิตของตนเพื่อฝูงแกะ
10 : 12 ผู้ที่รับจ้างมิได้เป็นผู้เลี้ยงแกะและฝูงแกะไม่เป็นของเขาเมื่อเห็นสุนัขป่ามาเขาจึงละทิ้งฝูงแกะหนีไปสุนัขป่าก็ชิงเอาแกะไปเสียและทำให้ฝูงแกะกระจัดกระจายไป
10 : 13 เขาหนีเพราะเขาเป็นลูกจ้างและไม่เป็นห่วงแกะเลย
10 : 14 เราเป็นผู้เลี้ยงที่ดีเรารู้จักแกะของเราและแกะของเราก็รู้จักเรา
10 : 15 ดังที่พระบิดาทรงรู้จักเราและเรารู้จักพระบิดาและชีวิตของเราเราสละเพื่อแกะ
14 : 8 ฟีลิปทูลพระองค์ว่า"พระองค์เจ้าข้าขอสำแดงพระบิดาให้ข้าพระองค์ทั้งหลายได้เห็นก็พอใจข้าพระองค์แล้ว"
14 : 9 พระเยซูตรัสกับเขาว่า"ฟีลิปเอ๋ยเราได้อยู่กับท่านนานถึงเพียงนี้และท่านยังไม่รู้จักเราอีกหรือผู้ที่ได้เห็นเราก็ได้เห็นพระบิดาท่านจะพูดได้อย่างไรอีกว่าขอสำแดงพระบิดาให้ข้าพระองค์ทั้งหลายเห็น
14 : 10 ท่านไม่เชื่อหรือว่าเราอยู่ในพระบิดาและพระบิดาทรงอยู่ในเราคำซึ่งเรากล่าวแก่ท่านทั้งหลายนั้นเรามิได้กล่าวตามใจชอบแต่พระบิดาผู้ทรงสถิตอยู่ในเราได้ทรงกระทำพระราชกิจของพระองค์
14 : 11 จงเชื่อเราเถิดว่าเราอยู่ในพระบิดาและพระบิดาทรงอยู่ในเราหรือมิฉะนั้นก็จงเชื่อเพราะกิจการเหล่านั้นเถิด
ใกล้สิ้นปีแล้ว หลายๆคนกำลังเตรียมตัวปิดบัญชีประจำปีเพื่อสรุปผลประกอบการธุรกิจของปีที่กำลังจะผ่านไป ทำให้นึกถึงเรื่องของคนสองกลุ่มที่เกี่ยวพันอยู่กับกิจการธุรกิจ... เจ้าของกิจการ กับลูกจ้างของกิจการ...
คนที่เป็นเจ้าของกิจการกับคนที่ทำงานเป็นลูกจ้างของกิจการนั้นมีโลกทัศน์ที่แตกต่างกันอย่างสำคัญเรื่องหนึ่ง นั่นคือเรื่อง "สำนึกแห่งความเป็นเจ้าของ" หรือที่ภาษาอังกฤษใช้คำว่า "The Sense of Ownership"...
สำนึกแห่งความเป็นเจ้าของกิจการ ทำให้เจ้าของบริษัทหรือเจ้าของกิจการพยายามทำทุกอย่างเพื่อผดุงกิจการที่ตนเองก่อตั้งมากับมือให้อยู่รอดต่อไป ในเวลาที่กิจการตกต่ำเขาถึงขนาดยอมนำทรัพย์สินที่มีอยู่ทั้งหมดรวมกระทั่งบ้านที่อยู่อาศัยไปขายหรือจำนองกับธนาคารเพื่อนำเงินมากอบกู้กิจการ... บางกรณีก็ประสบความสำเร็จ แต่หลายๆกรณีก็ล้มเหลวจนกระทั่งหมดเนื้อหมดตัวย่อยยับตามกิจการของตนเองไป... ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าของกิจการกับกิจการของเขานั้นผูกพันจริงจังขนาดยอมเอาชีวิตและอนาคตเข้าเสี่ยงหรือเข้าแลกเลยทีเดียว...
ลูกจ้างบริษัทหรือลูกจ้างของกิจการมองโลกไปอีกแบบหนึ่ง... ลูกจ้างมองแต่เพียงว่ากำลัง แรงงาน และเวลาที่เขาได้กระทำให้แก่กิจการจะต้องได้ผลตอบแทนที่คุ้มค่า... เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะยอมเอาชีวิตหรืออนาคตส่วนตัวเข้าช่วยค้ำจุนกิจการที่กำลังซวนเซให้กลับฟื้นขึ้นมา ทั้งนี้เพราะเขาไม่ได้มีสำนึกของความเป็นเจ้าของนั่นเอง ซึ่งนี่ไม่ใช่สิ่งที่จะตำหนิกันเพราะความจริงมันก็เป็นเช่นนั้นจริงคือเขาเป็นเพียงลูกจ้าง เขาหาได้เป็นเจ้าของกิจการไม่...
ดังนั้นมีแต่เจ้าของกิจการเท่านั้นที่จะรักและใส่ใจเป็นห่วงในกิจการของเขาขนาดยอมเอาชีวิตและอนาคตทั้งหมดของตนเข้าแลกเพื่อให้กิจการที่เขาก่อตั้งขึ้นได้คงอยู่และเติบโตต่อไปตามเจตนารมณ์ดั้งเดิมที่ตั้งไว้... การแสดงออกของคนผู้หนึ่งกับภาระกิจในความรับผิดชอบของเขาสามารถทำให้เราบอกได้ว่าใครเป็นเจ้าของกิจการ และใครเป็นเพียงลูกจ้าง...
มนุษย์แต่ละคนเป็นผลงานแห่งกิจการสร้างของพระเจ้า พระเจ้าทรงกำหนดแผนการณ์สำหรับมนุษย์ให้เป็นผู้ครอบครองโลกและสรรพสิ่งในโลกและดำรงชีวิตที่ครบถ้วนบริบูรณ์สุขสบาย โดยทรงปรารถนาว่ามนุษย์ที่มีชีวิตสุขสบายนั้นจะมีสามัคคีธรรมกับพระองค์อย่างใกล้ชิด ซึ่งนั่นก็คือสิ่งที่ชี้วัดถึงความรุ่งเรื่องไพบูลย์แห่งกิจการของพระเจ้านั่นเอง...
แต่เป็นที่น่าเสียใจว่ากิจการของพระเจ้าคือมนุษย์แต่ละคนนี้ได้ตกต่ำลงและโน้มไปสู่สภาพล้มละลายหายนะกันทั้งหมดไม่มีเว้น เนื่องจากบาปอันเล็ดลอดเข้ามาทำลายรากฐานของชีวิตที่ครบบริบูรณ์ของมนุษย์ตั้งแต่ครั้งพระเจ้าได้ทรงตั้งกิจการคือมนุษย์ขึ้นได้ไม่นานนัก...
ด้วยสำนึกแห่งความเป็นเจ้าของ...พระเจ้าผู้ทรงสร้างเราแต่ละคนขึ้นมา ทรงบำรุงเลี้ยงเรา และทรงรู้จักเราด้วยชื่อเป็นรายบุคคล พระองค์มิได้ทรงเพิกเฉยที่จะรอดูการล้มเหลวหายนะของกิจการของพระองค์ ตรงกันข้าม พระเจ้าได้ทรงกระทำทุกวิถีทางในการกอบกู้กิจการของพระองค์ขึ้นมาใหม่ ทั้งนี้เพราะเห็นแก่พระนามของพระองค์เอง... เดิมพันก้อนโตที่สุดที่พระเจ้าได้ทรงกระทำคือการแลกด้วย "ชีวิต" ของพระองค์... พระเจ้าได้เสด็จเข้ามาในโลกในรูปกายมนุษย์ทรงพระนามว่าเยซู เพื่อนำการไถ่กู้มนุษย์ให้พ้นจากฤทธิ์ของบาปด้วยการสละชีวิตของพระองค์เองบนไม้กางเขน...
พระเยซูคริสต์คือพระเจ้าผู้ทรงเข้ามาในโลกและกอบกู้กิจการของพระองค์คือวิญญาณจิตแห่งมนุษย์ทั้งหลายด้วยเลือดเนื้อและชีวิตของพระองค์เอง ... สิ่งที่พระองค์ได้กระทำคือการยอมตายแทนมนุษย์เพื่อช่วยไถ่มนุษย์ให้พ้นจากบาปนั้น มีแต่ผู้ที่เป็นเจ้าของกิจการจะกระทำได้ด้วยสำนึกแห่งเจ้าของกิจการเท่านั้น...
พระเจ้าทรงมีสำนึกตลอดเวลาว่าเราแต่ละคนเป็นกิจการของพระองค์ที่พระองค์ทรงสร้างและทรงรัก... เราแต่ละคนเป็นฝีพระหัตถ์ของพระเจ้า เราแต่ละคนต้องเป็นกิจการที่รุ่งเรืองของพระองค์ และพระองค์จะไม่ยอมให้กิจการของพระองค์ล้มเหลวหรือหายนะ... พระองค์ทรงกอบกู้เราด้วยชีวิตของพระองค์เองเมื่อพระองค์เห็นว่าเราตกต่ำลงในบาปและจะเอาตัวไม่รอดในที่สุด... ขอให้เราตราความจริงนี้ไว้ในใจและขอให้เราได้ตอบสนองการช่วยกู้ของพระองค์ให้ทันเวลาในชีวิตของแต่ละคน...
อันตรายอันน่ากลัวและสยดสยองในชีวิตมนุษย์มีเพียงอย่างเดียว คือเมื่อมนุษย์เต็มไปด้วยสำนึกแห่งความเป็นเจ้าของในตนเอง ! นั่นคือเมื่อมนุษย์ไม่สามารถเชื่อว่าแท้จริงพระเจ้าทรงเป็นเจ้าของและตัวเราเป็นกิจการของพระเจ้า... สำนึกแห่งความเป็นเจ้าของในตนเองโดยไม่รับรู้พระเจ้าเป็นสำนึกของลัทธิมนุษยนิยม (Humanism) ซึ่งได้แพร่หลายกันอยู่ในปัจจุบัน...
วันคริสต์มาสของทุกปีได้เตือนเราว่าพระเจ้าได้เข้ามาในโลกในพระนามของพระเยซูคริสต์เพื่อกอบกู้กิจการของพระองค์ขึ้นมาใหม่... ผู้ที่ยอมรับการกอบกู้จากพระเจ้าล้วนแต่กลับสภาพจากสภาวะเตรียมล้มละลายหายนะมาเป็นกิจการที่รุ่งเรื่องอีกครั้งของพระเจ้ากันทั้งนั้น... ท่านผู้อ่านล่ะ...?
![[ Click Me ]](http://winkkk.com/photo/8572.gif)
![[ Click Me ]](http://winkkk.com/photo/142.gif)
วินัยของน้องหมา (ข้างถนน)
-
วันที่ 18/8/2011
เช้านี้ขณะที่รถติดไฟแดงอยู่บริเวณสี่แยกสามย่าน
ซึ่งเบื้องหน้าเป็นจามจุรีสแควร์นั้น
พลันก็เหลือบเห็นน้องหมาตัวหนึ่งเดินข้ามทางม้าลายด้วยอ...
12 ปีที่ผ่านมา
บทความ
