ผู้อารักขา (2)

พระคัมภีร์สอนอย่างไร?
1. ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นของพระเจ้า

1.1 พระเจ้าทรงสร้างทุกสิ่ง พระเจ้าทรงสร้างโลกนี้และจักรวาลนี้ พระเจ้าจึงเป็นเจ้าของในทุกสิ่ง

"ในปฐมกาล พระเจ้าทรงเนรมิตสร้าง {หรือ เมื่อพระเจ้าทรงเริ่มเนรมิตสร้าง} ฟ้าและแผ่นดิน" (ปฐมกาล 1:1)

1.2 พระเจ้าเป็นเจ้าของสารพัดทุกสิ่ง พระเจ้ายังคงดำรงความเป็นเจ้าของอยู่

"แต่ข้าพระองค์เป็นผู้ใด และชนชาติของข้าพระองค์เป็นผู้ใด ที่ข้าพระองค์ทั้งหลายจะสามารถถวายแด่พระองค์ด้วยความเต็มใจเช่นนี้ เพราะว่าสิ่งของทุกอย่างมาจากพระองค์ ข้าพระองค์ทั้งหลายได้ถวายของที่เป็นของพระองค์แด่พระองค์เท่านั้น" (1พงศาวดาร 29:14)

1.3 พระเจ้าทรงสิทธิอำนาจสูงสุด

"35 หรือใครเล่าได้ถวายสิ่งหนึ่งสิ่งใดแก่พระองค์ ที่พระองค์จะต้องประทานตอบแทนให้แก่เขา
36 เพราะสิ่งสารพัดมาจากพระองค์ โดยพระองค์ เพื่อพระองค์ ขอพระสิริ จงมีแด่พระองค์สืบๆ ไปเป็นนิตย์ อาเมน" (โรม 11:35-36)

2. มนุษย์เป็นเพียงผู้อารักขาดูแล

2.1 พระเจ้าทรงให้มนุษย์ครอบครองดูแลสรรพสิ่งที่ทรงสร้าง

"26 แล้วพระเจ้าตรัสว่า 'ให้เราสร้างมนุษย์ตามฉายาตามอย่างของเรา ให้ครอบครองฝูงปลาในทะเล ฝูงนกในอากาศ และฝูงสัตว์ ให้ปกครองแผ่นดินทั่วไป และสัตว์ต่างๆ ที่เลื้อยคลานบนแผ่นดิน'
27 พระเจ้าจึงทรงสร้างมนุษย์ขึ้นตามพระฉายาของพระองค์ ตามพระฉายาของพระเจ้านั้น พระองค์ทรงสร้างมนุษย์ขึ้น และได้ทรงสร้างให้เป็นชายและหญิง
28 พระเจ้าทรงอวยพระพรแก่มนุษย์ ตรัสแก่เขาว่า "จงมีลูกดกทวีมากขึ้น จนเต็มแผ่นดิน จงมีอำนาจเหนือแผ่นดิน จงครอบครองฝูงปลาในทะเล และฝูงนกในอากาศ กับบรรดาสัตว์ที่เคลื่อนไหวบนแผ่นดิน" (ปฐมกาล 1:26-28)

2.2 เราเป็นผู้อารักขาของพระเจ้า เป็นผู้ที่ดูแลทรัพย์สินของผู้อื่น เรามิได้เป็นเจ้าของของที่เราดูแลอยู่ ถ้าเราถือวิสาสะ ใช้ของนั้นเพื่อตัวเราเอง เราก็จะเรียกว่า ขโมย เพราะการตัดสินใจในการใช้ทรัพย์สิน ขึ้นอยู่กับเจ้าของ ดังนั้น การใช้ ต้องคำนึงถึงเสมอว่า เจ้าของเห็นด้วยหรือไม่ในสิ่งที่เราทำ เราจะต้องใช้สิ่งเหล่านั้นให้เกิดประโยชน์สูงสุดต่อแผ่นดินพระเจ้า

"12 เหตุฉะนั้น พระองค์จึงตรัสว่า 'มีเจ้านายองค์หนึ่งไปเมืองไกล เพื่อจะรับอำนาจมาครองแผ่นดิน แล้วจะกลับมา
13 ท่านจึงเรียกทาสของท่านสิบคนมามอบเงินไว้แก่เขาสิบมินา สั่งว่า 'จงเอาไปค้าขายจนเราจะกลับมา'
14 แต่ชาวเมืองชังท่านผู้นั้น จึงใช้คณะทูตตามไปทูลว่า 'เราไม่ต้องการให้ผู้นี้ครอบครองเรา'
15 เมื่อท่านได้รับอำนาจครองแผ่นดินกลับมาแล้ว ท่านจึงเรียกทาสทั้งหลาย ที่ท่านได้ให้เงินไว้นั้นมา เพื่อจะได้รู้ว่า เขาทุกคนได้กำไรกี่มากน้อย
16 ฝ่ายคนแรกมาทูลว่า 'พระเจ้าข้า เงินมินาหนึ่งของพระองค์ ได้กำไรสิบมินา'
17 พระองค์จึงตรัสกับเขาว่า 'ดีแล้ว เจ้าเป็นทาสที่ดี เพราะเจ้าสัตย์ซื่อในของเล็กน้อย เจ้าจงมีอำนาจครอบครองสิบเมืองเถิด'
18 คนที่สองมาทูลว่า 'พระเจ้าข้า เงินมินาหนึ่งของพระองค์ ได้กำไรห้ามินา'
19 พระองค์จึงตรัสกับเขาเหมือนกันว่า 'เจ้าจงครอบครองห้าเมืองเถิด'
20 อีกคนหนึ่งมาทูลว่า 'พระเจ้าข้า นี่เงินมินาหนึ่งของพระองค์ ข้าพระบาทได้เอาผ้าห่อเก็บไว้
21 เพราะข้าพระบาทกลัวฝ่าพระบาท ด้วยว่าฝ่าพระบาทเป็นคนเข้มงวด ฝ่าพระบาทเก็บผลซึ่งฝ่าพระบาท มิได้ลงแรง และเกี่ยวที่ฝ่าพระบาทมิได้หว่าน'
22 พระองค์จึงตรัสตอบเขาว่า 'อ้ายข้าชั่วช้า เราจะปรับโทษเจ้าโดยคำของเจ้าเอง เจ้าก็รู้หรือว่า เราเป็นคนเข้มงวด เก็บผลซึ่งเรามิได้ลงแรง และเกี่ยวที่เรามิได้หว่าน
23 ก็เหตุไฉน เจ้ามิได้ฝากเงินของเราไว้ที่ธนาคารเล่า เมื่อเรามา จะได้รับเงินของเรา กับดอกเบี้ยด้วย'
24 แล้วพระองค์ตรัสสั่งคนที่ยืนอยู่ที่นั่นว่า 'จงเอาเงินมินาหนึ่งนั้นไปจากเขา ให้แก่คนที่มีสิบมินา'
25 คนเหล่านั้นทูลว่า 'พระเจ้าข้า เขามีสิบมินาแล้ว'
26 'เราบอกเจ้าทั้งหลายว่า ทุกคนที่มีอยู่แล้ว จะเพิ่มเติมให้เขาอีก แต่ผู้ที่ไม่มี แม้ว่าซึ่งเขามีอยู่นั้น จะต้องเอาไปจากเขา
27 ฝ่ายพวกศัตรูของเรา ที่ไม่ต้องการให้เราครอบครองเขานั้น จงพาเขามาที่นี่ และฆ่าเสีย ต่อหน้าเรา' ' " (ลูกา 19:12-27)

เราเป็นผู้อารักขาที่ดี เพราะเรา "รัก" พระเจ้า ขอความรักที่เรามีต่อพระเจ้า เป็นแรงขับเคลื่อนชีวิตของเรา กระตุ้นในการเป็นผู้อารักขาที่ดี เพื่อตอบสนองพระองค์ ไม่ใช่เป็นเพียงหน้าที่

เปรียบเทียบว่า ถ้าใครปรนนิบัติพ่อแม่ เพราะเป็นเพียงหน้าที่ สิ่งเหล่านั้นก็คงจะไม่มีความหมาย แต่ถ้าหากเราทำให้เพราะว่าเต็มใจ เพราะรักท่าน สำนึกในพระคุณของท่าน สิ่งที่เราทำจึงจะมีความหมาย



อ. นิติเชษฐ์ สดุดีวงศ์

Bible Study 2, Youth Challenge 2009

เมื่อวันที่ 05/04/2009

เรื่อง ผู้อารักขา